Festiwal „Interpretacje” od 2018 roku to nie tylko konkurs spektakli teatralnych, ale także dwa inne konkursy – na najlepszy spektakl teatru TV oraz na najlepsze słuchowisko radiowe. W sekcji „spektakle telewizyjne” znalazło się zatem 5 produkcji młodych reżyserów. Będą one pokazane online.
Poniżej lista spektakli wyprodukowanych przez WFDiF w ramach projektu TEATROTEKA, które pokażemy i informacje o ich reżyserach:
“Matka Boska Niespodziewana” Szymona Jachimka. Reż. Maciej Buchwald
zdj. Tomasz Gajewski. Wyst. Cezary Kosiński, Agnieszka Podsiadlik. 42’
Komediodramat, w którym autor nie stroni od absurdalnego, często językowego humoru, nie pozbawiony jednak refleksji serio, czy nuty melodramatycznej. Bohaterem sztuki jest czterdziestoletni, samotny po śmierci żony, nauczyciel matematyki z Sanoka. Pewnego wieczoru, kiedy jak zwykle poprawia szkolne klasówki, w jego sanockim mieszkaniu zjawia się kobieta podająca się za Matkę Boską i deklarująca chęć rozmowy. W pierwszej chwili bohater jest przekonany, że ma do czynienia z narzucająca się oszustką. Nie mogąc jednak pozbyć się jej (kobieta w niezrozumiały sposób wciąż pojawia się w jego domu), bohater dochodzi do wniosku, że ulega powracającej wciąż halucynacji, co skłania go do udania się do psychiatry. Tajemnicza postać, poprzez kolejne „wizyty” i rozmowy z bohaterem, stara się mu pomóc w ukojeniu bólu po stracie żony. Wie o nim samym bardzo wiele, ma dar przewidywania zdarzeń i sytuacji. Kim zatem jest?
Spektakl uhonorowany Nagrodą Dziennikarza na Teatroteka Fest 2020.
Maciej Buchwald – ur. 1986. Absolwent Wydziału Reżyserii Filmowej i Telewizyjnej łódzkiej PWSTFiTV. Autor nagradzanych filmów krótkometrażowych m.in. Szczęście, Kac, Horoskop miłości, Nie ma o czym milczeć. Członek grupy teatru improwizowanego Klancyk.
“Kasie” Wojciecha Tremiszewskiego. Reż. Filip Gieldon
zdj. Szymon Kluz. Wyst. Agnieszka Skrzypczak, Mateusz Znaniecki, Kaja Walden, Rafał Mohr. 49’
Pełna absurdalnego humoru opowieść o niezgodzie na banał i szarość codziennego życia. Kasia, młoda żona i matka, buntuje się przeciw narzuconej jej przez okoliczności roli „kury domowej”. Dzięki swej wybujałej wyobraźni powołuje do życia inne Kasie, obsadzając siebie w rolach życiowych – jej zdaniem – bardziej kolorowych, ciekawszych, niosących ze sobą silne emocje i możliwość przeżycia intrygujących przygód. Fantazjuje, stawiając się w sytuacjach czasami niebezpiecznych, czy wręcz groźnych, ale z pewnością nie tak nudnych, jak jej codzienna egzystencja. A ponieważ pożywkę dla jej wyobraźni stanowią zdarzenia i sytuacje kreowane przez kino popularne – spektakl pełen jest obrazowych odniesień, czy wręcz aluzji do filmowych konwencji, gatunków, czasami nawet ujęć nasuwających skojarzenia z filmami Tarantino, czy „czarnym kryminałem”. Reżyser mnoży absurdalne sytuacje i gagi, zaburza tradycyjną narrację, budując intrygującą i atrakcyjną dla widza strukturę „fantazji w fantazji”.
Spektakl uhonorowany nagrodą publiczności oraz nagrodami za scenografię, muzykę i drugoplanową rolę aktorską (Kaja Walden) na Teatroteka Fest 2020.
Filip Gieldon – ur. 1983 w Sztokholmie. W wieku 26 lat powrócił do kraju swoich rodziców i podjął studia na Wydziale Reżyserii PWSTTviF w Łodzi (dyplom 2015). Reżyser i scenarzysta kilkunastu etiud, dokumentów i krótkich filmów fabularnych, m.in. Pocałunek (pokazany na ponad 100 festiwalach na całym świecie, otrzymał ponad 20 nagród), Luna (Nagroda za reżyserię na FPFF w Gdyni w konkursie Młodego Kina), Egzamin dojrzałości. Równolegle z twórczością filmową rozwija działalność teatralną. Reżyseruje spektakle m.in. w Teatrze Śląskim w Katowicach (Antygona w Nowym Jorku, 2016), Teatrze Bagatela w Krakowie (Szklana menażeria, 2018).
“Widok z mojego balkonu” Moniki Siary. Reż. Ewa Małecki
zdj. Wojciech Suleżycki. Wyst. Agnieszka Skrzypczak, Anna Próchniak, Agnieszka Krukówna, Sławomir Orzechowski. 46’
Psychologiczne studium rodziny – ojca, matki i siostry – która oczekuje na powrót z więzienia, skazanego za pedofilię syna i brata. Czekali na niego siedem lat, teraz odliczają skrupulatnie dni i starają się być gotowi na chwilę, kiedy pojawi się w progu. Nie ma w nich radości, a jeśli nawet jest, to gdzieś głęboko skryta pod lękiem, jaki odczuwają na myśl o spotkaniu, o życiu, które nastąpi potem. Te siedem lat odcisnęło na każdym z nich niezatarte piętno, odizolowało ich od innych ludzi i od siebie, było źródłem głębokiej traumy, którą próbują teraz bezskutecznie zatrzeć przygotowując, absurdalny w swej drobiazgowości, scenariusz powrotu syna do domu. Nieszczęście, jakie spotkało rodzinę, staje się obiektem zainteresowania, wręcz fascynacji, ze strony otaczającej ją społeczności. Jej przedstawicielką jest sąsiadka, przyjaciółka siostry skazanego, która ze swojego balkonu obserwuje, wręcz podgląda rozgrywający się rodzinny dramat, czerpiąc z tego jakąś perwersyjną przyjemność. Dlaczego zło przyciąga? Dlaczego ludzie odczuwają potrzebę pławienia się w nieszczęściu innych, skąd ta skłonność do przyglądania się katastrofom z bezpiecznej odległości? – zdaje się pytać autorka sztuki, która znalazła się w finale Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej w 2018 roku.
Spektakl uhonorowany nagrodą Rektora Akademii Teatralnej w Warszawie dla reżyserki spektaklu na Teatroteka Fest 2019 oraz nagrodą na WorldFest Independent Film Festival w Houston (USA).
Ewa Małecki – Absolwentka wiedzy o kulturze w Katedrze Filologii Polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz reżyserii na Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Reżyseruje spektakle, czytania performatywne, słuchowiska oraz formy wizualne. Do tej pory współpracowała między innymi z Teatrem Polskiego Radia, Teatrem Dramatycznym m. st. Warszawy, Teatrem Śląskim, Teatrem Nowym w Poznaniu, Teatrem Studio w Warszawie, Teatrem Collegium Nobilium, Muzeum Narodowym w Warszawie. Jej debiut telewizyjny to właśnie spektakl „Widok z mojego balkonu”, wyprodukowany w WFDiF. Interesuje ją psychologia. Do spektakli wprowadza elementy teatru fizycznego oraz tańca. Jej ulubiona poetyka to realizm magiczny.
“Żona Łysego” Waldemara Pasińskiego. Reż. Tomasz Jeziorski
zdj. Łukasz Gutt. Wyst. m.in. Aleksandra Konieczna, Sławomir Orzechowski. 42’
Kameralny dramat psychologiczny. Studium udręki, jaką niesie codzienne życie dwojgu bohaterom, małżeństwu dzielącemu przez wiele lat małe mieszkanie ze starą, zniedołężniałą i uciążliwą dla otoczenia sublokatorką. Wnikliwa charakterystyka małej społeczności, mieszkańców jednej kamienicy, pozornie zżytej i życzliwej, w rzeczywistości nie będącej w stanie dostrzec tragicznego losu sąsiadów zza ściany. Determinacja i bezsilność, z jaką główna bohaterka, znana mieszkańcom jako „żona Łysego”, toczy samotną walkę z przygniatającą ją codziennością, zyskuje w sztuce głęboko ludzki, tragiczny wymiar. Jednak narastające przez lata poczucie bezradności i niezawinionej krzywdy staje się w końcu nie do zniesienia.
Spektakl uhonorowany nagrodami za reżyserię i zdjęcia na Teatroteka Fest 2020.
Tomasz Jeziorski – ur. 1986. Ukończył Wydział Reżyserii Filmowej i Telewizyjnej w PWSFTviT w Łodzi (2015). Pracował również w teatrze przygotowując projekcje video do spektakli takich reżyserów, jak: Robert Wilson, Laurent Chetouane, czy Tilman Hecker. Reżyser, scenarzysta, autor zdjęć, montażysta krótkich filmów dokumentalnych i etiud fabularnych prezentowanych na polskich i międzynarodowych festiwalach.
“Falowiec” Moniki Milewskiej. Reż. Jakub Pączek
zdj. Jacek Kędzierski. Wyst. Janusz Chabior, Mariusz Jakus, Łukasz Simlat, Marta Malikowska, Andrzej Mastalerz, Magdalena Grąziowska, Grzegorz Mikołajczyk. 42’
Tytułowy „falowiec” to wybudowany w Gdańsku, jeden z najdłuższych w świecie, budynek mieszkalny. Budowany jako przykład nowoczesnej architektury PRL-u, stał się koszmarnym pomnikiem tego okresu. Główny inżynier, projektant gdańskiego falowca (w sztuce postać fikcyjna) mieszka w najstarszej części budynku. Właśnie spędza samotnie letni urlop w swoim mieszkaniu. Żona go opuściła i wyjechała z dwiema córkami do Niemiec Zachodnich. Któregoś dnia inżynier, nie mając specjalnie nic do roboty, wyrusza na przechadzkę po krętych ścieżkach mieszkaniowego labiryntu, który zaprojektował. Ze zdumieniem odkrywa, że w falowcu nieregularnie zatrzymuje się czas, że przypadkowo “zakrzywiając przestrzeń, zakrzywił czas”. Bohater odbywa więc podróż w przyszłość, wysłuchuje niekończących się narzekań i skarg sąsiadów na swoje dzieło, poznaje przy tym najnowszą historię ostatnich czterdziestu lat w Polsce. Staje się świadkiem najważniejszych wydarzeń tego okresu, choć sam jeszcze ich nie przeżył, bo w jego mieszkaniu jest wciąż rok 1975. Sztuka Moniki Milewskiej otrzymała wyróżnienie w konkursie zamkniętym na utwór dramatyczny dla TEATROTEKI, rozpisanym przez WFDiF oraz Stowarzyszenie ZAiKS.
Spektakl uhonorowany nagrodą dziennikarzy i nagrodą za tekst dramatyczny na Teatroteka Fest 2019 oraz nagrodą na WorldFest Independent Film Festival w Houston (USA).
Jakub Pączek – ur. 1984. Absolwent reżyserii filmowej na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Zrealizował szereg filmów krótkometrażowych według własnych scenariuszy, m.in. Pralka, Najlepsze kąski na wagonach, Strona A oraz Rolls of Identity. Za reżyserię trzydziestominutowego debiutu fabularnego 128. Szczur otrzymał m.in. nagrodę na 53. Krakowskim Festiwalu Filmowym. W 2017 roku miał premierę jego pierwszy pełnometrażowy film kinowy Reakcja łańcuchowa. Dla Teatru TV wyreżyserował spektakl Reytan. Druga strona drzwi, którego był także współautorem.
