Słuchowisko7
„Cisza” to opowieść o młodej dziewczynie, która boryka się z życiowym kryzysem: nie wie, czego chce, a do tego rzucił ją kolejny narzeczony. Rozmowa z babcią staje się dla bohaterki pretekstem do postawienia szeregu pytań, z których najważniejsze brzmi: „kim jestem? Odpowiedź na to pytanie Ela znajduje w historii swojego dziadka: obrońcy Warszawy z września 1939 roku, a także żołnierza drugiej konspiracji niepodległościowej.
Rozmowa z reżyserem, Michałem Zdunikiem:
TWÓRCY:
Scenariusz: Iwona E. Rusek
Reżyseria: Michał Zdunik
Realizacja akustyczna: Maciej Kubera
Opracowanie muzyczne: Michał Zdunik, Maciej Kubera
OBSADA:
Halina Łabonarska, Piotr Cyrwus Karolina Bacia, Mateusz Weber, Marta Wągrocka, Szymon Roszak, Maciej Zuchowicz, Łukasz Borkowski, Paweł Szczesny, Jarosław Domin, Tomasz Marzecki, Jarosław Gajewski, Andrzej Mastalerz
Wykonanie muzyki – zespół w składzie:
Ada Wadoń, Jakub Grott – skrzypce.
Artur Wieczerzyński – altówka.
Bernadetta Wieczerzyńska, Borys Piszczatowski –wiolonczela
Maciej Kubera – wiolonczela
Michał Zdunik – fortepian.
Premiera: 1 marca 2020 r.
O reżyserze:
Michał Zdunik – (ur. 1990), dramatopisarz, reżyser, eseista, kompozytor muzyki teatralnej. Ukończył filologię polską na na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie jest teraz doktorantem (Instytut Literatury Polskiej).
Studiuje także reżyserię na Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie. Jest autorem dramatów – to m.in: „Lalki „(2010, publikacja w „Dialogu” 7-8/2010, prapremiera w Teatrze Witkacego w Zakopanem), przełożonego, wydanego i zrealizowanego we Francji (Lalki/Les poupéss Universitaires du Mirail, przekład: Kinga Joucaviel), „Origami” (2011, inspirowana Oziminą Wacłąwa Berenta, prapremiera: XII Dni Dramaturgi, Teatr Dramatyczny im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu, reż. T. Węgorzewski) i „Aż do samego końca” (prapremiera w Teatrze Polskiego Radia, PR I, reż. Julia Mark). Ta sztuka to szczegółowa teoria życia i umierania (publikacja „Dialogu”, 5/2018), napisana w ramach Stypendium Artystycznego m.st. Warszawy na rok 2017. Tekst znalazł się w półfinale Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej (2018).
Reżyseruje spektakle dramatyczne (przedstawienia zrealizowane na podstawie dzieł T. Różewicza w OPT Gardzienice: Matka odchodzi, 2015, Świadkowie albo nasza mała stabilizacja, 2016), słuchowiska (2017, Gate 0 na podstawie własnego tekstu, Teatr Polskiego Radia, PR III, 2018, szczegółowa teoria życia i umierania, PR I), opery (2017, Francesco Cavalli, Il Giasone, TCN – AT Warszawa) oraz koncerty (Dobranoc na podstawie własnego scenariusza, Festiwal Gorzkie Żale – Nowe Epifanie, 2016). Obecnie pracuje nad filmową inscenizacją dramatu Pradziady Wojciecha Kuczoka, realizowaną w ramach cyklu „Teatroteka”.
Komponuje muzykę do spektakli dramatycznych i słuchowisk, jest także autorem opracowań muzycznych. Jest eseistą i krytykiem kulturalnym, pisze o literaturze, muzyce, filmie i teatrze. Swoje teksty publikował m.in w „Dwutygodniku”, „Ruchu Muzycznym” i „Teatrze”, a także w programach operowych i festiwalowych oraz katalogach wystaw. Jego teksty naukowe były umieszczane w periodykach literaturoznawczych i kulturoznawczych oraz tomach zbiorowych.
W 2017 roku opublikował monografię Teoria polskiego dramatu postsakralnego na przykładzie twórczości Stanisława Wyspiańskiego i Tadeusza Różewicza (Wydawnictwo: Wydział Polonistyki UW). Był stypendystą Ministra Edukacji Narodowej (2007) i Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci (2008/09) oraz Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (2012/13), a także Rektora Uniwersytetu Warszawskiego.
Podczas Festiwalu Interpretacje w 2018 roku w konkursie słuchowisk radiowych znalazło się jego słuchowisko pt. „Gate 0” .
