Spektakle konkursowe o Laur Konrada pokazywane podczas XXI edycji Ogólnopolskiego Festiwalu Sztuki Reżyserskiej INTERPRETACJE 2022 będą oceniane przez grono pięciu jurorów i jurorek. Przedstawiamy ich sylwetki.
Katarzyna Kozyra
Rzeźbiarka, fotografka, autorka performansów, filmów, instalacji wideo, akcji artystycznych. Jest absolwentką Wydziału Rzeźby warszawskiej ASP, przedstawicielką nurtu sztuki krytycznej.
Już jej realizacja dyplomowa Piramida zwierząt (1993) – wywołała dyskusje w mediach głównego nurtu. Także kolejne prace, m.in. Olimpia (1996), Więzy krwi (1995), cykl W sztuce marzenia stają się rzeczywistością (2003–2008) czy realizowany od 2012 projekt Szukając Jezusa zmuszają odbiorców do konfrontowania się ze śmiercią, chorobą, ciałem, płcią, wiekiem, normami społecznymi, wiarą. W 1999 roku reprezentowała Polskę na 48. Biennale Sztuki w Wenecji, gdzie otrzymała honorowe wyróżnienie za instalację wideo Łaźnia męska.
W ciągu trzech dekad od debiutu jej prace były wystawiane w muzeach i instytucjach na świecie, współpracuje z galeriami: Żak Branicka (Berlin), Postmasters (Nowy Jork), Capsule (Szanghaj) oraz Christophe Galliard Gallery (Paryż). W 2012 roku założyła Fundację Katarzyny Kozyry, wspierająca aktywności kobiet w obszarze kultury i sztuki.
Od 2021 wykłada na Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi. Zaprojektowała scenografię i kostiumy do spektaklu Orlando. Biografie, wyreżyserowanego przez Agnieszkę Błońską, który miał premierę w czerwcu tego roku w Teatrze Powszechnym.
Lech Majewski
Reżyser filmowy, teatralny i operowy, pisarz, poeta, malarz. Twórca pochodzący z Katowic. Stworzył własny język wypowiedzi artystycznej, w którym nieustannie przewija się uniwersum mitów. Artysta bezkompromisowy w podkreślaniu znaczenia twórczości artystycznej w wielu wymiarach ludzkiej egzystencji.
Od chwili filmowego debiutu w 1980 roku kreuje świat w dużej mierze oparty na ukryty język symboli – na ten temat poprowadził też wykłady na wielu uniwersytetach. Jego prace prezentowane są w galeriach i muzeach, m.in. nowojorskiej MoMA, w Luwrze czy na weneckim Biennale. Doświadczenie pracy scenicznej zdobywał od początku lat 80. i słynnej londyńskiej inscenizacji „Odysei” Homera, odgrywanej na barce płynącej po Tamizie.
Kolejne ważne realizacje, również operowe, jak „Ubu Rex” Pendereckiego oraz „Pokój saren” do własnego libretta ugruntowały jego pozycję w przestrzeni teatralnej. Lech Majewski do dziś pozostaje postacią ikoniczną, a wyznawcy jego dzieł, a zatem i jego wizji świata, żyją na wszystkich kontynentach.
Maria Anna Potocka
Kuratorka, krytyk i teoretyk sztuki, doktor nauk humanistycznych, członkini międzynarodowych stowarzyszeń artystów i krytyków sztuki – Internationale Künstler Gremium, AICA oraz ICON. Od 2010 roku kieruje Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK.
Założycielka czterech autorskich galerii sztuki w latach 1972–2010 (Galerii PI – pierwszej prywatnej instytucji kultury w Polsce, Galerii Pawilon, Galerii Foto‑Video oraz Galerii Potocka. W latach 1973-2010 tworzyła prywatną międzynarodową kolekcję sztuki współczesnej, w której znalazło się około tysiąca prac ponad 100 artystów. Kolekcja została przekazana do MOCAK w 2010 roku.
Kierowała Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Niepołomicach, była wicedyrektorem Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie oraz dyrektorem Galerii Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki w Krakowie, którą zarządza ponownie od 2019 roku (jednocześnie z MOCAK).
Organizatorka kilku konferencji, m.in.: Międzynarodowej Konferencji Krytyków Sztuki AICA, Warszawa (2000) oraz „Sztuka w przestrzeni publicznej”, Kunsthalle Wiedeń (2002).
Jest autorką kilkunastu książek, w ostatnich latach opublikowała m.in. „150 lat malarstwa polskiego” (2019), „Edward Dwurnik. Malarstwo” (2020), Skuteczność prawicy” (2020), „Malarstwo. Rzeźba” (2020), „Łempicka. Malarstwo” (2021), „Pogrzeby lwowskie” (2021) „Fabryka Oskara Schindlera. Historia przed i po” (2021).
Tadeusz Słobodzianek
Dramatopisarz, krytyk teatralny, reżyser, kierownik literacki i dyrektor teatru. Laureat wielu nagród i wyróżnień, z których najważniejsze to nagrody Fringe Firste na festiwalu w Edynburgu w latach 1993 i 1995, Paszport „Polityki” (1993), nagroda Fundacji im. Kościelskich (1994), Nagroda im. Stanisława Piętaka (1995), Medal im. Stanisława Bieniasza (2002 i 2018).
W 2010 otrzymał Nagrodę Nike za sztukę „Nasza klasa. Historia w XIV lekcjach” – jedyny dramat wyróżniony tą nagrodą miał ponad 60 inscenizacji na świecie.
Studiował teatrologię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie pod kierunkiem m.in. prof. Jana Błońskiego. W latach 1978–1981 pisał recenzje teatralne pod pseudonimem Jan Koniecpolski, najpierw w „Studencie”, następnie dla tygodnika „Polityka”. W latach 2010–2012 dyrektor Teatru na Woli im. T. Łomnickiego, w latach 2012–2022 dyrektor Teatru Dramatycznego m.st. Warszawy, twórca Laboratorium Dramatu, Fundacji Sztuka Dialogu oraz Szkoły Dramatu. Współtwórca Teatru Wierszalin.
Autor dramatów takich jak: „Car Mikołaj”, „Obywatel Pekosiewicz”, „Turlajgroszek, „Prorok Ilja”, „Merlin”, „Kowal Malambo”, „Sen pluskwy”, „Młody Stalin”, „Śmierć proroka”, „Historia Jakuba”, „Niedźwiedź Wojtek”, „Fatalista” oraz cyklu „Kwartety otwockie”, na który składają się: „Geniusz”, „Sztuka intonacji”, „Powrót Orfeusza”. „Krzew gorejący”, „Helsinki” i „Cerber z Beaubourg”.
Dramaty te tłumaczono na angielski, niemiecki, hebrajski, francuski, włoski, hiszpański, kataloński, portugalski, brazylijski, szwedzki, norweski, duński, czeski, słowacki, słoweński, serbski, węgierski, rumuński, rosyjski, ukraiński, litewski, łotewski, perski, mongolski, japoński i chiński.
Rudolf Zioło
Rudolf Zioło – reżyser teatralny. Od 1982 do 1986 roku był związany z krakowskim Teatrem im. Słowackiego, w którym debiutował sceniczną adaptacją powieści „Psie serce” Michaiła Bułhakowa.
W 1986 roku na 12 lat związał się ze Starym Teatrem w Krakowie, gdzie zrealizował m.in. „Republikę marzeń” Brunona Schulza (1987), „Księżniczkę” „Turandot” Carlo Gozziego (1990), „Sen nocy letniej” (1992) i „Burzę” (1997) Williama Szekspira oraz „Reformatora” Mykoły Kulisza (1995).
Kolejną sceną, z którą związał swoje teatralne losy, był Teatr Powszechny w Warszawie, gdzie realizował zarówno klasykę – m.in. „Wujaszka Wanię” Antoniego Czechowa i „Biesy” Fiodora Dostojewskiego, jak i literaturę najnowszą, m.in. „Inne rozkosze” Jerzego Pilcha. Po repertuar współczesny chętnie sięgał pracując z gdańskim zespołem Teatru Wybrzeże, przygotowując m.in. „Noże w kurach” Davida Harrowera (2003), „Bash” Neila LaBute’a (2004) oraz „Orkiestrę Titianic” Christo Bojczewa (2007). W Teatrze Wybrzeże wyreżyserował też „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego (2005).
Współpracował także z innymi polskimi scenami: kaliskim Teatrem im. Bogusławskiego, Teatrem Polskim we Wrocławiu, Teatrem Śląskim w Katowicach czy Operą Krakowską. Swoim doświadczeniem i wiedzą dzielił się ze studentami, prowadząc zajęcia na Wydziale Reżyserii w krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej.
