Krzysztof Garbaczewski, reżyser konkursowego spektaklu „Chłopi”

Krzysztof Garbaczewski – rocznik ’83. Reżyser teatralny, scenograf, autor adaptacji. Laureat „Paszportu” Polityki w 2012 roku. Jeden z najbardziej wyrazistych twórców młodego pokolenia, odważnie i z rozmachem przepisujący klasykę na język współczesnego teatru. Tworzy interdyscyplinarne spektakle, teatralne instalacje łączące performance, sztuki wizualne i muzykę. Ukończył Wydział Reżyserii Dramatu w krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego. Studiował m.in. pod okiem Krystiana Lupy, któremu asystował przy „Factory 2”. Zadebiutował w 2008 roku, adaptując „Chór sportowy” w Teatrze im. Jana Kochanowskiego w Opolu. Rok później wystawił tam „Odyseję”, współpracując po raz pierwszy z dramaturgiem Marcinem Cecko. W Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu zrealizował „Opętanych” (2008) Witolda Gombrowicza, do którego dzieł stale odtąd powracał. W Teatrze Polskim we Wrocławiu pokazał „Nirvanę” (2009), a także „Biesy” Dostojewskiego (2010). W 2010 roku w Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu przygotował „Gwiazdę śmierci” Marcina Cecki, nawiązującą do kosmicznej sagi stworzonej przez George’a Lucasa. Spektakl odbywał się w gmachu miejscowego kina Zorza, gdzie reżyser po raz pierwszy na dużą skalę zastosował live streaming. Obraz z minikamer transmitowany był na wielki ekran postawiony przed publicznością, a widzowie na żywo oglądali działania aktorskie umiejscowione w różnych lokacjach. Inicjowanie dialogu pomiędzy teatrem i technologią, a także refleksja nad statusem człowieka żyjącego w stechnicyzowanym świecie to konsekwentnie zgłębiane przez Garbaczewskiego wątki. W Nowym Teatrze w Warszawie zrealizował on szeroko dyskutowane „Życie seksualne dzikich” (2011), oparte na jednym z pionierskich dzieł antropologicznych XX wieku – książce Bronisława Malinowskiego. Rok później reżyser powrócił do Opola, gdzie wystawił „Iwonę, księżniczkę Burgunda” Gombrowicza, odwołując się do konwencji filmu grozy. W 2013 roku zrealizował zamysł stworzenia polskiej trylogii. W jej ramach w Teatrze Polskim w Poznaniu wystawił „Balladynę” Marcina Cecki. W Starym Teatrze w Krakowie pokazał „Poczet królów polskich”, autorstwa czworga dramaturgów: Agnieszki Jakimiak, Szczepana Orłowskiego, Marcina Cecko i Sigismunda Mrexa. Trylogię zamknęło „Kamienne niebo zamiast gwiazd” Cecki z muzyką Julii Marcell. Spektakl powstał z okazji obchodów 69. rocznicy wybuchu walk powstańczych w Warszawie, jako koprodukcja Muzeum Powstania Warszawskiego i Nowego Teatru. W 2013 roku Garbaczewski na scenie Teatru Polskiego we Wrocławiu wystawił głośną literacką premierę – „Kronosa”, spektakl inspirowany intymnym dziennikiem Gombrowicza. W 2014 roku w Schauspiel Stuttgart wyreżyserował „Caligulę” Alberta Camusa. Następnie w 2014 roku duet Garbaczewski– Cecko przeniósł na scenę Teatru Wielkiego – Opery Narodowej „Zwycięstwo nad słońcem” Sławomira Wojciechowskiego oraz „Solarize” Marcina Stańczyka. Opera powstała w ramach Projektu „P”, który ma za zadanie ułatwienie wejścia w świat opery młodym, debiutującym kompozytorom. Kolejnymi eksperymentami duetu Garbaczewski–Cecko były inscenizacje Szekspirowskiej klasyki – „Burzy” (Teatr Polski we Wrocławiu, 2015) oraz „Hamleta” (Narodowy Tetr Stary im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, 2015). W 2016 roku Garbaczewski zadebiutował w Volksbühne, realizując przedstawienie „Locus Solus”. Spektakl, którego dramaturgią zajął się Marcin Cecko, został oparty na powieści Raymonda Roussela z 1914 roku. W 2016 roku w TR Warszawa Garbaczewski wyreżyserował też „Roberta Robura” według niedokończonej powieści Mirosława Nahacza. Na swoim koncie ma także „Kosmos”, zrealizowany w Starym Teatrze w Krakowie (2016), „Wyzwolenie” z Teatru Studio w Warszawie (2017), „Chłopów” (2017) z Teatru Powszechnego w Warszawie czy „Ucztę” Platona (2018) z Teatru Nowego w Warszawie.

Więcej o spektaklu konkursowym Krzysztofa Garbaczewskiego TUTAJ