Słuchowisko4
Festiwal „Interpretacje” od 2018 roku to nie tylko konkurs spektakli teatralnych, ale także dwa inne konkursy – na najlepszy spektakl teatru TV oraz na najlepsze słuchowisko radiowe. W sekcji „konkursowe słuchowiska radiowe” znalazło się zatem 5 produkcji młodych reżyserów wyreżyserowanych w Teatrze Polskiego Radia Programu 2. Będą one dostępne online
Poniżej lista słuchowisk, które zaprezentujemy podczas festiwalu w formie online i informacje o ich reżyserach:
1.
„Daisy” autorstwa i w reżyserii Aliny Moś – Kerger to historia oparta na fragmentach autentycznych dzienników księżnej Daisy Hochberg von Pless oraz internetowych zapisków współczesnych blogerek modowych. Akcja słuchowiska toczy się w dwóch planach czasowych: na początku XX wieku oraz współcześnie. Prowadzona symultanicznie opowieść, której narratorkami są wspomniana księżna Daisy oraz blogerka o nicku Daisy, daje dowód na to, że mimo upływu lat – a nawet wieków! – kobiety myślą, martwią się i emocjonują dokładnie tym samym. Zmienia się epoka, konwenanse, otaczający świat i postrzeganie go, ale historia księżnej Daisy odbija się delikatną łuną w każdej kobiecie. A może to zjawisko na dużo szerszą skalę? Może wszyscy jesteśmy kolejnymi inkarnacjami istniejących kiedyś bytów?
Alina Moś-Kerger
„Daisy”
Reżyseria: Alina Moś-Kerger
Realizacja akustyczna: Maciej Kubera
Muzyka: Dominik Strycharski
Obsada: Anna Cieślak, Wiktoria Gorodeckaja, Natalia Samojlik, Marek Walczak, Mateusz Michnikowski
Premiera: 1 grudnia 2019 r.
Alina Moś-Kerger – reżyserka i dramatopisarka, absolwentka Wydziału Radia i Telewizji na Uniwersytecie Śląskim i Studium Stosunków Międzykulturowych na Uniwersytecie Warszawskim. Nagrodzona nagrodą za reżyserię „Ferdydurke” z Teatru Powszechnego w Radomiu na 44. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych Klasyka Żywa oraz statuetką Talantona podczas gali Splendory 2019 w Teatrze Polskiego Radia za debiut dramatopisarski. Jest stypendystką Programu Stypendialnego MKiDN „Młoda Polska” (2015), laureatką Nagrody Marszałka Województwa Śląskiego dla Młodych Twórców (2019), finalistką 20. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Sztuki Współczesnej (spektakl „Ony” M. Guśniowskiej z Teatru im. Osterwy w Gorzowie Wlkp.), finalistką IV edycji Konkursu na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej „Klasyka Żywa” („Ferdydurke” W. Gombrowicza z Teatru Powszechnego w Radomiu), zwyciężczynią Konkursu dla młodych reżyserów Czytelnia Kontrrewolucyjna organizowanego przez Teatr im. Modrzejewskiej w Legnicy, laureatką Nagrody Jury Społecznego IX konkursu dramaturgicznego Metafory Rzeczywistości. Zdobyła II miejsce w konkursie na scenariusz słuchowiska pod nazwą „Znajdź historie/ę” zorganizowanego przez Stowarzyszenie Autorów ZAiKS i Polskie Radio, a następnie wyreżyserowała owo słuchowisko („Daisy”) w Teatrze Polskiego Radia. Wyreżyserowane przez nią dramatyzowane czytanie sztuki „Siostry” Rafała Wojasińskiego podczas festiwalu R@port w Gdyni (2019) docenił m.in. przewodniczący jury konkursu o Gdyńską Nagrodę Dramaturgiczną, Jerzy Stuhr, który podkreślał, że to właśnie interpretacja Aliny zapewniła autorowi sztuki ww nagrodę. Na przestrzeni ostatnich kilku lat Alina Moś-Kerger wyreżyserowała przedstawienia współczesne i klasyczne w teatrach m.in. w Legnicy, Koszalinie, Gdyni, Gorzowie Wlkp. czy Radomiu. Jej spektakle pokazywano i nagradzano na licznych festiwalach: m.in. na 39. Warszawskich Spotkaniach Teatralnych, Festiwalu Sztuki Reżyserskiej Interpretacje w Katowicach, OFTJA we Wrocławiu, Festiwalu Nówka Sztuka w Warszawie, Konfrontacjach Młodych m-Teatr w Koszalinie, R@port w Gdyni, Ogólnopolskim Przeglądzie Monodramu Współczesnego w Warszawie, Festiwalu Dramaturgii Współczesnej Rzeczywistość Przedstawiona w Zabrzu, na Wałbrzyskich Fanaberiach Teatralnych, a spektakl „Stopklatka” z gorzowskiego teatru także na 23. Przystanku Woodstock. Jednocześnie Alina Moś-Kerger realizuje własne inicjatywy artystyczne na Górnym Śląsku, w których sięga do kulturowej historii regionu i łączy tradycję z nowoczesnością, jak w wyreżyserowanych przez siebie monodramach własnego autorstwa „Karin Stanek” (wyst. Agnieszka Wajs) czy „Rajcula warzy” i „Rajcula warzy na wilijo” (wyst. Joanna Gorzała), które również zostały docenione na branżowych festiwalach. Od kilku lat współpracuje ze Studiem Musicalowym STEP Tomasza Micha, rokrocznie tworząc autorski scenariusz widowiska musicalowego (m.in. bijące rekordy popularności „Jak nie my, to kto?”, „Rollercoaster”, „Ja się boję sama spać” czy „Hotel Czarna Magnolia”).
2.
„Pojedynek” autorstwa i w reżyserii Martyny Quant to słuchowisko opowiadające o jednej z najsłynniejszych „spraw honorowych” w II Rzeczpospolitej. Mamy rok 1924. Polska niedawno odzyskała niepodległość. Młodzi artyści ośmielają się wreszcie sięgnąć po to, co od zawsze im się należało. Po świat. W odrodzonym kraju rodzi się awangarda. Pojawiają się rozmaite nurty w sztuce, działają futuryści, ekspresjoniści, formiści, konstruktywiści, suprematyści, a nawet „piurblagiści”. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyż te lub podobne zjawiska były już światu znane, gdyby nie „kilka” kropel polskiej krwi rozlanej w imię ponadgranicznego piękna…
By udowodnić, że w historii naszego kraju były momenty, gdy Polacy potrafili strzelać się za sztukę, stanęli naprzeciw siebie Skamandryta z konstruktywistą. Poeta, mistrz słowa i opiniotwórczy krytyk z bezkompromisowym artystą plastykiem. Antoni Słonimski i Mieczysław Szczuka. Pretekstem do kłótni była Mechanobzdura – recenzja, którą Słonimski na łamach „Wiadomości Literackich” wystawił Mechanofakturze, wystawie Henryka Berlewiego związanego z grupą „Blok”. Tej zniewagi, jako współzałożyciel ugrupowania, teoretyk i wyznawca awangardy, Szczuka, znieść nie mógł. Od ostrych słów artyści przeszli prędko do czynów, o których było potem głośno nie tylko w artystycznych kawiarniach Warszawy.
Ówczesny pojedynek nie był bagatelą. Polski kodeks honorowy Władysława Boziewicza na to nie pozwalał. W dodatku rzecz szła o pryncypia, nic więc dziwnego, że pojedynkowicze sięgnęli po światków najznamienitszych. Słonimskiemu sekundował Bolesław Wieniawa-Długoszowski, wówczas jeszcze pułkownik, choć przecież już człowiek legenda. Mieczysław Szczuka wybrał na świadka majora Adama Dobrodzickiego, który również uprawiał wiele sztuk i był ich znakomitym znawcą. Nie wiemy dlaczego, ale ci dwaj wspaniali ludzie nie bardzo się lubili. Nie wróżyło to dobrze, gdy przyszło im ustalać warunki walki na śmierć i życie.
Martyna Quant
„Pojedynek”
Reżyseria: Martyna Quant
Realizacja akustyczna: Maciej Kubera
Opracowanie muzyczne: Marian Szałkowski
Obsada:
Mateusz Damięcki, Magdalena Różczka, Waldemar Barwiński, Wojciech Chorąży, Andrzej Mastalerz, Justyna Kowalska, Aleksandra Radwan, Krzysztof Wakuliński, Krzysztof Pyziak, Janusz Kukuła
Premiera: 9 stycznia 2019 r.
Martyna Quant – Z wykształcenia historyk literatury. Zajmowała się naukowo twórczością Stanisława Ignacego Witkiewicza. Współpracuje z Instytutem Witkacego w Warszawie i redakcją czasopisma „Witkacy! Czyste dusze w niemytej formie”. Była dramaturgiem w Teatrze Nowym im. Kazimierza Dejmka w Łodzi. Na scenie tego teatru wyreżyerowała autorską jednaktówkę „Pojedynek, czyli krotochwila o miłości do sztuki”. Współpracowała też reżysersko przy spektaklu „Fabryka muchołapek” Andrzeja Barta. Jako reżyserka radiowa debiutowała „Policją”.
3.
„Komediant” to niewątpliwie jeden z najlepszych dramatów Thomasa Bernharda, do którego wracają ciągle teatry na całym świecie, dając aktorom okazję do stworzenia wielkich kreacji, a reżyserom szansę na zmierzenie się z ironiczną wizją bernhardowskiego teatru, w którego krzywym zwierciadle powraca znane już skądś pytanie o kondycję artysty: kapłan czy błazen? W „Komediancie” aktor Bruscon przybywa do zapyziałej austriackiej miejscowości Utzbach, gdzie – tak jak w kilku sąsiednich mieścinach – ma dać przedstawienie. Spektakl, w którym oprócz niego biorą udział członkowie jego rodziny, ma odbyć się w sali tanecznej miejscowej gospody. Trupa wystawia sztukę autorstwa samego Bruscona, który jako kosmiczny megaloman uważa się za twórcę na miarę Szekspira. A na dokładkę bohater jest domowym despotą, choć jego pogardliwe uwagi o austriackiej prowincji, nie są pozbawione trafności i poczucia humoru. Thomas Bernhard (1931 – 1989 ) – austriacki pisarz i dramaturg, uważany za jednego z najwybitniejszych reprezentantów literatury niemieckojęzycznej. Jego proza nazywana jest „największym literackim osiągnięciem od czasu drugiej wojny światowej”.
Thomas Bernhard
„Komediant”
Przekład: Jacek St. Buras
Adaptacja i reżyseria: Anna Skuratowicz
Realizacja akustyczna: Andrzej Brzoska
Konsultacja muzyczna: Małgorzata Małaszko – Stasiewicz
Obsada: Andrzej Seweryn, Mirosław Zbrojewicz, Lidia Sadowa, oraz Maria Górna, Piotr Skotnicki, Michał Wdowiak, Michał Zdunik,
Konsultacja Literacka – Igor Gorzkowski
Na wiolonczeli grał Maciej Kubera.
Premiera: 12 marca 2020 r.
Anna Skuratowicz – rocznik 1984. Absolwentka wydziału Wiedzy o teatrze w Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, wydziału Études théâtrales na Uniwersytecie Paris III Sorbonne Nouvelle oraz kursu Reżyserii radiowej w Wajda School. Na co dzień pracuje w Teatrze Polskim im. Arnolda Szyfmana w Warszawie jako kierownik działu programowo-literackiego a także jako sekretarz generalny. Pracowała również jako instruktorka teatralna, kuratorka programów edukacyjnych, a także jako asystentka reżysera, tłumaczka i producentka spektakli teatralnych, m. in. przy przedstawieniach reżyserowanych przez Jacquesa Lassalle’a, Lembita Petersona czy Andrzeja Seweryna. Jako reżyserka i autorka scenariuszy spektakli radiowych współpracuje z Teatrem Polskiego Radia. Na swoim koncie ma m.in realizację „Komedianta” Thomasa Bernharda, „Demonów” Ireneusza Iredyńskiego czy „Hioba” Karola Wojtyły.
4.
„Przed sklepem jubilera” to najbardziej znana sztuka Karola Wojtyły, dramat poetycki w trzech częściach będący swoistą medytacją nad sakramentem małżeństwa. Jest to historia trzech par, które spotkają się przed sklepem jubilera, a podczas przymierzania obrączek dokonują rozrachunku własnego życia. Młodzi pytają o przyszłość, starsi o przeszłość, zastanawiają się patrząc na obrączki, co zostało z dawnego uczucia. Opowieści te służą pokazaniu, że miłość małżeńska ślubowana w obliczu Boga jest odbiciem Jego miłości do nas. Utworem „Przed sklepem jubilera” Karol Wojtyła pragnie zwrócić uwagę młodym ludziom, a przede wszystkim narzeczonym i młodym małżeństwom, aby całkowicie zrozumieli na czym polega prawdziwa miłość małżeńska. Karol Wojtyła podkreśla, że podstawą szczęśliwej miłości małżeńskiej jest wierność, uczciwość, wolność i odpowiedzialność, które świadczą o psychicznej dojrzałości człowieka. Stosowanie tych poleceń przynosi autentyczną radość i spokój ducha.
Karol Wojtyła
„Przed sklepem jubilera”
Adaptacja i reżyseria: Aleksandra Głogowska
Realizacja akustyczna: Maciej Kubera
Muzyka: Janusz Strobel
Obsada: Katarzyna Dąbrowska, Dariusz Wnuk, Anna Seniuk, Wiesław Komasa, Emilia Komarnicka-Klynstra, Rendbad Klynstra – Komarnicki, Ewa Kania, Stanisław Brudny,
Saksofon – Mariusz Fazi Mielczarek
Premiera: 22 marca 2020 r.
Aleksandra Głogowska – Dyrektor Literacki Polskiego Radia RDC „Radia dla Ciebie”, absolwentka pierwszego Kursu Reżyserii Radiowej organizowanego przez Teatr Polskiego Radia i Mistrzowską Szkołę Reżyserii Filmowej Andrzeja Wajdy. „Przed sklepem jubilera” to jej debiut reżyserski.
5.
„Cisza” to opowieść o młodej dziewczynie, która boryka się z życiowym kryzysem: nie wie, czego chce, a do tego rzucił ją kolejny narzeczony. Rozmowa z babcią staje się dla bohaterki pretekstem do postawienia szeregu pytań, z których najważniejsze brzmi: „kim jestem? Odpowiedź na to pytanie Ela znajduje w historii swojego dziadka: obrońcy Warszawy z września 1939 roku, a także żołnierza drugiej konspiracji niepodległościowej.
Iwona E. Rusek
„Cisza”
Reżyseria: Michał Zdunik
Realizacja akustyczna: Maciej Kubera
Opracowanie muzyczne: Michał Zdunik, Maciej Kubera
Obsada: Halina Łabonarska, Piotr Cyrwus Karolina Bacia, Mateusz Weber, Marta Wągrocka, Szymon Roszak, Maciej Zuchowicz, Łukasz Borkowski, Paweł Szczesny, Jarosław Domin, Tomasz Marzecki, Jarosław Gajewski, Andrzej Mastalerz
Wykonanie muzyki – zespół w składzie:
Ada Wadoń, Jakub Grott – skrzypce.
Artur Wieczerzyński – altówka.
Bernadetta Wieczerzyńska, Borys Piszczatowski -wiolonczela oraz Maciej Kubera – wiolonczela i Michał Zdunik – fortepian.
Premiera: 1 marca 2020 r.
Michał Zdunik – (ur. 1990), dramatopisarz, reżyser, eseista, kompozytor muzyki teatralnej. Ukończył filologię polską na na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie jest teraz doktorantem (Instytut Literatury Polskiej). Studiuje także reżyserię na Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie. Jest autorem dramatów – to m.in: Lalki (2010, publikacja w „Dialogu” 7-8/2010, prapremiera w Teatrze Witkacego w Zakopanem), przełożonego, wydanego i zrealizowanego we Francji (Lalki/Les poupéss Universitaires du Mirail, przekład: Kinga Joucaviel), Origami (2011, inspirowana Oziminą Wacłąwa Berenta, prapremiera: XII Dni Dramaturgi, Teatr Dramatyczny im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu, reż. T. Węgorzewski) i Aż do samego końca (prapremiera w Teatrze Polskiego Radia, PR I, reż. Julia Mark). Jego ostatnia sztuka to szczegółowa teoria życia i umierania (publikacja „Dialogu”, 5/2018), napisana w ramach Stypendium Artystycznego m.st. Warszawy na rok 2017. Tekst znalazł się w półfinale Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej (2018).
Reżyseruje spektakle dramatyczne (przedstawienia zrealizowane na podstawie dzieł T. Różewicza w OPT Gardzienice: Matka odchodzi, 2015, Świadkowie albo nasza mała stabilizacja, 2016), słuchowiska (2017, Gate 0 na podstawie własnego tekstu, Teatr Polskiego Radia, PR III, 2018, szczegółowa teoria życia i umierania, PR I), opery (2017, Francesco Cavalli, Il Giasone, TCN – AT Warszawa) oraz koncerty (Dobranoc na podstawie własnego scenariusza, Festiwal Gorzkie Żale – Nowe Epifanie, 2016). Obecnie pracuje nad filmową inscenizacją dramatu Pradziady Wojciecha Kuczoka, realizowaną w ramach cyklu „Teatroteka”. Komponuje muzykę do spektakli dramatycznych i słuchowisk, jest także autorem opracowań muzycznych. Jest eseistą i krytykiem kulturalnym, pisze o literaturze, muzyce, filmie i teatrze. Swoje teksty publikował m.in w „Dwutygodniku”, „Ruchu Muzycznym” i „Teatrze”, a także w programach operowych i festiwalowych oraz katalogach wystaw. Jego teksty naukowe były umieszczane w periodykach literaturoznawczych i kulturoznawczych oraz tomach zbiorowych.W 2017 roku opublikował monografię Teoria polskiego dramatu postsakralnego na przykładzie twórczości Stanisława Wyspiańskiego i Tadeusza Różewicza (Wydawnictwo: Wydział Polonistyki UW). Był stypendystą Ministra Edukacji Narodowej (2007) i Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci (2008/09) oraz Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (2012/13), a także Rektora Uniwersytetu Warszawskiego.
Podczas Festiwalu Interpretacje w 2018 roku w konkursie słuchowisk radiowych znalazło się jego słuchowisko pt.„Gate 0” .
